Od kwietnia 1940 r. z więzień Generalnego Gubernatorstwa do KL Ravensbrück zaczęły docierać liczne transporty Polek. Były to głównie działaczki organizacji konspiracyjnych, a po upadku Powstania Warszawskiego również kobiety ze zniszczonej stolicy (około 12 tysięcy). Szacuje się, że przez obóz przeszło blisko 40 tysięcy Polek. W FKL Ravensbrück były również osadzone Rosjanki, Francuzki, Holenderki, Żydówki. Od kwietnia 1941 r. funkcjonował tam również obóz męski, zaś od czerwca 1942 r. do stycznia 1945 r. – Jugendschutzlager Uckermark, podobóz dla młodzieży. Obozowe piekło przeszło około 130 tysięcy osób różnych narodowości.
Kiedy 30 kwietnia 1945 r. obóz został oswobodzony, w FKL Ravensbrück znajdowało się blisko 3500 chorych więźniarek, skrajnie wykończonych głodem i pracą ponad siły. W miejscu kaźni w wyniku bestialstwa i nieludzkich warunków zostało zamordowanych lub zmarło 92 tysiące więźniów. We wrześniu 1959 r. powstało tam Narodowe Miejsce Pamięci Ravensbrück, obecnie Miejsce Pamięci
i Przestrogi Ravensbrück.
