Prezydent Trump

Choć potencjał Donalda Trumpa jest niepewny, wiadomo, że to koniec Ameryki Baracka Obamy.

Donald Trump zostanie 45. prezydentem Stanów Zjednoczonych. Sprawił najbardziej zaskakującą niespodziankę w historii politycznej Ameryki, pokonując, choć z ledwością, swą przeciwniczkę reprezentującą Partię Demokratyczną, Hillary Clinton. Mimo że tracił do niej na poziomie sumy wszystkich głosów wyborczych, to zdobył niewielką przewagę w decydujących o zwycięstwie wynikach Kolegium Elektorów. Porażka była wyjątkowo mała, ale stanowiła mocną i bolesną nauczkę w kwestii kontynuacji programu obecnego rządu Obamy, programu o nachyleniu lewicowo-progresywnym opartym na kulturowej „fundamentalnej transformacji” Ameryki, który wedle oczekiwań Baracka Obamy miała kontynuować Hillary Clinton. 

Antyliberalne powstanie

Koalicja Trumpa uzyskała zwycięstwo dzięki głosom tych, którzy zazwyczaj nie głosują – było to ogromne powstanie klasy pracowników, w większości białych, aby położyć kres rządom liberalnych elit w Waszyngtonie. Pozostający początkowo w tyle kandydat Partii Konserwatywnej obiecał „osuszyć to bagno”, w jakim znalazł się narodowy kapitał, by „Amerykę znowu uczynić wielką” dla tych, którzy mieszkają poza enklawą Waszyngtonu.

Wielu Amerykanów było tak zdesperowanych, by dokonać zmiany i zatrzymać prezydenturę Hillary Clinton, że postanowiło zaryzykować, głosując na miliardera, potentata od handlu nieruchomościami, bez doświadczenia w zakresie sprawowania rządowych funkcji publicznych, na które zresztą nawet nie miał czasu – a nie na wysoko wykwalifikowaną kandydatkę. Hillary Clinton była kandydatką, która opowiadała się za status quo, czyli pozostawieniem obecnego stanu rzeczy; była kandydatką, która z pewnością kontynuowałaby drogę, jaką kroczył rząd Obamy, ponieważ obiecywała, że „zachowa jego dziedzictwo”.

Trump przeniknął do tzw. blue wall [niebieskiej ściany], czyli do tych stanów, które tradycyjnie głosowały na Demokratów, jak Wisconsin, Pensylwania i Michigan, i by zdobyć kluczowe pole bitwy, potrzebował 270 głosów elektorskich w Kolegium Elektorów. Trump wygrał w stanach, które tradycyjnie głosują na Republikanów, zwłaszcza na południu, i potrafił podbić kilka stanów, w których wygrał Barack Obama w roku 2012.

Zwycięstwa w Pensylwanii, Ohio, na Florydzie, w Iowa i (prawdopodobnie) w Michigan zadały kłam większości narodowych sondaży, które przewidywały szybkie zwycięstwo Clinton, zaśmiano się w twarz medialnym ekspertom, którzy uważali, że prezydentura Clinton już jest przesądzona. Żaden z tych sondaży i żadna z prognoz nie brały pod uwagę „milczącej większości”, która popierała Trumpa, a w jeszcze mniejszym stopniu, że ta milcząca większość weźmie masowy udział w głosowaniu.

Środa rano, po wielkim głosowaniu wtorkowym, była ostatnim tryumfem kampanii, która od samego początku była niedoceniona. Trump w prawyborach z ramienia Partii Republikańskiej zwyciężył z 16 innymi kandydatami, którzy gotowi byli ubiegać się o prezydenturę, a wielu z nich byli to szanowani i doświadczeni urzędnicy.

Front przeciw Clinton

Trumpa taktyka spalonej ziemi w ramach głównej walki o prezydenturę, która potem miała miejsce, uznawana jest za najbardziej brutalną w historii. Jego zwycięstwo opierało się bardziej na głosach przeciwko Clinton niż za Trumpem. Trump pozostaje jednym z najbardziej niepopularnych kandydatów, którzy w ogóle zostali kiedykolwiek wybrani na prezydenta. Po raz pierwszy w historii wyborów w Stanach Zjednoczonych więcej ludzi było zdecydowanych głosować przeciwko kandydatowi drugiej partii, niż na to zasługiwał ich własny kandydat.

Znakiem charakterystycznym walki wyborczej Trumpa i ulubionym adresatem była jego przeciwniczka, którą przedstawiał jako osobę skorumpowaną, przestępcę, nienadającą się na ten najwyższy urząd. Clinton walczyła o to, by utrzymać wiarygodność, pozostając w centrum zainteresowania mediów. Sytuację pogarszało to, że Trump powracał do Billa Clintona, poprzedniego prezydenta Stanów Zjednoczonych, wytykając mu zdrady małżeńskie i skandale seksualne.

Zwolennicy Trumpa stali się jego zagorzałymi zwolennikami i ci zwolennicy poszli głosować masowo. Nazywamy ich „trumpistami”. Było jasne, że olbrzymie wiece Trumpa wskazują na to, że istnieje wystarczająco duża „milcząca większość”, która naprawdę była za nim.

Zwolennicy Clinton popadli w samozadowolenie i brakowało im entuzjazmu, a nawet wystarczającej motywacji. Mimo że Clinton miała tylko niewielką przewagę w sondażach, to Demokraci nie pojawili się w wystarczającej liczbie przy urnach wyborczych. Koalicja różnych grup mniejszościowych, w tym homoseksualistów i transgender z tzw. LGBTQ, dzięki której Obama został ponownie wybrany na prezydenta, teraz poszła na wybory w zbyt małej liczbie. Demokraci sądzili, jak większość społeczeństwa, że prezydentura Clinton w roku 2017 jest nieunikniona, więc nie jest konieczne, żeby pójść na głosowanie.

Republikanie u sterów

Po długiej i bezwzględnej kampanii Trump wczesnym rankiem w środę zwrócił się do narodu z wieżowca swojego imienia na Manhattanie: „Nadszedł czas, abyśmy się zjednoczyli jako jeden naród – powiedział w swym wyjątkowo eleganckim i pełnym wdzięczności przemówieniu. – Zapomniani ludzie, mężczyźni i kobiety, nie będą już więcej zapomniani”.

Na swym urzędzie Trump będzie wspierany, ale i krótko trzymany przez kontrolowany przez Republikanów Senat i Izbę Reprezentantów. Będzie pilnowany, by do Sądu Najwyższego nominował konserwatywnych sędziów, by obniżył podatki dla klasy średniej i by prowadził wojnę przeciwko „świętym krowom” ustanowionym przez liberalnych Demokratów, takich jak finansowana przez rząd aborcja.

Trump w żadnym wypadku nie jest zbyt bliski ruchowi konserwatywnemu. Nigdy nie był konserwatystą, nawet w sensie ideologicznym. Wiele jego poglądów plasuje go na skraju myśli republikańskiej i w konflikcie z wieloma senatorami GOP [Narodowy Komitet Republikański] i członkami Izby Reprezentantów.

Podczas gdy Trump uosabia przesunięcie i zmianę orientacji w Partii Republikańskiej, mamy powody, aby mieć nadzieję, że konserwatyści wierni swym zasadom w obrębie ustawodawstwa zachowają jedność w partii i w społeczeństwie, a także będą wzmacniać chwiejny konserwatyzm Trumpa, ten konserwatyzm, który decydował o najlepszych momentach w jego kampanii i naprowadzał go na właściwą drogę, gdy schodził na bok.

Partia Republikańska będzie teraz rządzić Stanami Zjednoczonymi, a dziedzictwo Baracka Obamy jest obecnie w oczywisty sposób zagrożone. Czasy się zmieniają, zarówno w kraju, jak i w Partii Konserwatywnej. Mamy prezydenta Trumpa i miejmy nadzieję, że następne cztery lata nie będą stracone, choć potencjał Trumpa jest niepewny, przysłonięty jego niedociągnięciami. Ufajmy jednak, że wielki amerykański naród przetrwa.