ZAMYŚLENIA PASYJNE –Z BŁOGOSŁAWIONYM JANEM PAWŁEM II

W drodze

Chrystus idzie

za człowiekiem wszędzie,

 dokąd idzie człowiek.

                        (Cytaty z nauczania Jana Pawła II)

Twórcza moc modlitwy

umacnia Jana Pawła II

wypływa

z ogrodu miłosierdzia

Domu Światła

z Dróżek Kalwaryjskich

wracał ubogacony

w Najświętszej Eucharystii

Głębia tego misterium

ciągle trwa

w Komunii Kościoła

w nieustannej kontemplacji

w tęsknej głębi

wiara zbawieniem

Totus Tuus – Cały Twój

I Jezus na śmierć skazany

 Starają się zrozumieć

mnie od zewnątrz.

Ale ja mogę być jedynie

pojęty od wewnątrz.

W posłuszeństwie wiary

posłannictwo Żniwiarza

z naręczem kłosów

nieustannie zdążać

do Emmaus

w kruchości czasu Czasów

z modlitwą siewcy Słowa

obfitym plonem

ogarniasz tę ziemię

z przesłaniem

Zwiastuna Nadziei –

Nie lękajcie się

II Jezus obarczony krzyżem

 Wartości, które można „mieć”,

nigdy nie powinny stać się

naszym celem ostatecznym.

Czas miłości krzyża

zakwita dla człowieka

w procesji odkupienia

aż po wiosnę serca

W duchu posłuszeństwa

przyjąłeś posłannictwo

Piotrowej łodzi

I zstąpił

na tę ziemię

Duch Odnowiciel

do źródeł Golgoty

dojrzewał blaskiem

żarliwej tęsknoty:

Wypłyń na głębię 

III Jezus upada po raz pierwszy

 Przebaczenie

nie jest słabością,

jest mocne

mocą miłości.

A jednak upadek

cicha nadzieja

nie licz

na samowystarczalność

Apostoł Pojednania

przekroczył próg nadziei

Gdziekolwiek pójdziesz

ścieżką stromą

mocą wiary

żaden upadek

nie będzie porażką

gdy dźwigasz krzyż

ziemia i kosmos

Słowo słowem przemówi

Źródło źródłem powróci

IV Jezus spotyka Matkę swoją

Modlitwa jest siłą,

która rzeczywiście zmienia

i wyzwala nasze życie.

W porywach

szlachetnego serca

spełnia się tajemnica

Piotrowej posługi –

Brama Niebios

ogrodniczka dusz

ze łzą

w szmaragdowym uścisku

Matki i Syna

w modlitwie kamieni

zadumie wiosny

Pascha pieczęcią

tej godziny

V Szymon z Cyreny pomaga Jezusowi

Musimy od siebie wymagać,

nawet gdyby inni

od nas nie wymagali.

Każda moc jest

dzieleniem bezinteresowności

Wołaniem donośnym

z puklerzem odwagi

Pozostawił czytelny

drogowskaz wiary

Świadka Prawdy

wspartego o krzyż

Twoje cierpienie jest wołaniem:

Ducha nie gaście

VI Weronika ociera twarz Jezusowi

Nie bójcie się,

otwórzcie na oścież

drzwi Chrystusowi.

Z odwagą świętości

odczytuję twarze

noszone w sobie

Biały Męczennik

Prorok Żarliwy

na ambonach świata

Dom na skale

źródłem Ewangelii

Otwórzcie

rozpromienione oblicza

by doświadczyć

dotyku Boga

VII Jezus upada po raz drugi

Czciciele serca Bożego

stają się ludźmi

wrażliwego sumienia.

Upada

abyś ty powstał

Paschał dogasa

Sługa sług

nie zgaśnie

Boży Pątnik

Misjonarz Sumień

Biała Opoka

zakwita na Litostratos

Placu Rybaka

na oścież bólu

którego nie pojmuję

VIII Jezus pociesza znękane kobiety

Słuchanie Słowa Bożego

jest najważniejszą sprawą

w naszym życiu.

Na tej drodze

trzeba odnaleźć wiarę

bez taniego współczucia

Matczyna dłoń

ciszę obejmuje

spowija czułość

Ojciec ostoją

harmonii ogniska

Łzy oczyszczenia

orszakiem

wzbierają po policzkach

aż do godziny odejścia

IX Jezus upada po raz trzeci

Nie lękajcie się

być świętymi.

Oddaliłem się od Niego

na rzut kamieniem

na odległość pogardliwego

spojrzenia

Ewangelia cierpienia

nie jest beznadzieją

lecz iskrą

Im słabszy ciałem

mocniejszy duchem

współczesny Mojżesz

na areopagach sumień

cierpliwy sługa

dzierży tablice

Bożych Prawd

Podnoszę się z Tobą

by łatwiej się dźwigać

Człowiekowi w Stwórcy

X Jezus z szat odarty

 Teraz staję

twarzą w twarz

z Tym, który jest.

To Człowiek

w oknie Słowa

z tobołkiem zawierzenia

z łaską

godnością

dzieci Bożych

Modlitwa kamieni

wołać będzie

aż ku wieczorowi

złocistych witraży

Byś nie pytał

o szatę godową

bo to moi

bracia i siostry

XI Jezus przybity do krzyża

Ave krzyżu

jedyna nadziejo,

obdarz nas

cierpliwością i odwagą.

Teologia krzyża

szczelina wieczności

spowita mądrością

dotykiem miłosierdzia

Człowiek jest mocny

wieczną młodością

już widać brzeg

amarantowego Poranka

ostatnia łza

zakwita w samotności

Białego Pasterza

z różą stygmatów

w aureoli świateł

odnajduję Drogę

XII Jezus umiera na krzyżu

 A przecież

nie cały

umieram.

Zadrżała ziemia

wszechświat zastygł

w godzinie ciemności

ten kocha

kto wywyższony

Miłość nie umiera

Natychmiast Święty

narodzony dla nieba

Trubadur Ludzkości

z ożywczym bukietem

wiosny Kościoła

u dróg rozstaju

W imię Ojca

pacierz odmawia

w Jego Domu

XIII Jezus zdjęty z krzyża

 W życiu i śmierci

Totus Tuus

przez Niepokalaną.

Człowiek to coś więcej

niż ciało

Rozpacz najbardziej rani

kruchości Ciał

naczyń glinianych

Do śmierci przez życie

dorastać do owocobrania

Matko Odkupiciela

Piety płócien

samotna w oczekiwaniu Poranka

który rozbłyska nadzieją

jak „Pieśń o Bogu ukrytym”

wspina się wciąż

zielone Drzewo

XIV Jezus złożony do grobu

 Obdarz nas

pragnieniem

pełni życia.

Ziarno musi

obumrzeć

inaczej pozostanie

samo w sobie

Dobre uczynki

to klejnoty nieśmiertelności

Papież ukochał

mądrość krzyża

Matkę i Kościół

odpływał dostojnie

jak osławiona Barka

do Domu Ojca

Skała – Piotr

z naręczem kłosów

dorodnego żniwobrania

przeszedł przez Bramę

Bożego Światła

na drugą stronę

Medytacja

 Musicie być mocni

mocą miłości,

która jest potężniejsza

niż śmierć.

Odszedł

w wigilię światła

Miłosierdzia Bożego

do Winnicy wiekuistej

Dogasło

misterium cierpienia

Błogosławiony Orędownik

modlitwy i pojednania

młodzieży i pokoju

miłosierdzia...

Jezu ufam Tobie

Matko Miłosierdzia

nadziejo nasza

witaj pełna wesela –

w dniu Zmartwychwstania

nikt nie umiera