Przez ponad dwie dekady ogromna rzesza polskich obywateli ulegała wpływowi „Gazety Wyborczej”, utwierdzającej ich w przekonaniu, że Kościół, a właściwie duchowni katoliccy, ma zbyt duży wpływ na Polskę.
W obecnym czasie oznacza to wpływ na polityczne decyzje Polaków. Wielokrotnie można spotkać się z zarzutem politycznego instruowania z ambony oraz wpływu wywieranego nie bezpośrednio, ale poprzez nauczanie o patriotyzmie i postawach obywatelskich.
Warto tu przypomnieć, że w Polsce relacje państwo – Kościół sięgają 966 roku. Szczególnie ważny w tej tradycji wpływu duchownych na obywateli jest fakt, że w chwilach najtrudniejszych dla Narodu i państwowości odegrali oni jednoznacznie pozytywną rolę.
Ten zbyt duży wpływ na Polaków, o czym „Gazeta Wyborcza” pisze od lat, to także nauka wartości rodzinnych i historycznych. Nie powinno zatem dziwić, że uważnie wsłuchani w głos pasterzy Kościoła, mają zdanie przeciwne do promowanych na łamach „Wyborczej” tez.
Chodzi m.in. o postulaty: relatywizmu historycznego, relatywizowania dobra i zła, relatywizmu płciowego, nieumieszczania krzyża w miejscach publicznych, a przede wszystkim próby odbierania Bogu miana jedynego, który ma prawo do dawania i odbierania życia. A zatem wsłuchanie się w głos Kościoła rzeczywiście prowadzi do wyboru innych przedstawicieli w parlamencie niż ci, których proponuje „Gazeta Wyborcza”. Nie ma w tym jednak niczego, co godziłoby w standardy demokracji.
Obecnie „GW” w swoim cyklu „Niepokorni kapłani” chce przedstawić społeczeństwu duchownych, których uznaje za dobrych księży. Swym postępowaniem, zapewne także homiliami, w jakiś sposób dali wyraz poparciu tych tez, którym hołdują redaktorzy „Gazety Wyborczej”. Skąd bowiem mogliby liczyć na przychylność gazety?
Logika przeprowadzanego przez „Wyborczą” wywodu wskazuje na to, że ci właśnie kapłani nie będą pracować zgodnie z nauką Kościoła w Polsce. Co za tym idzie, będą oni ograniczać wpływ duchownych na Polaków. Jestem przekonany, że większość Polaków chce, aby księża katoliccy mieli wpływ na nich i na ich rodziny. Podpowiadali w homiliach, jak postępować w życiu i jakich dokonywać wyborów, gdy staje się na życiowym rozstaju dróg.
W kontekście tego redakcje Radia Maryja, Telewizji Trwam i „Naszego Dziennika” są strażnikami – w przestrzeni medialnej – wartości, które niesie Kościół. Zatem atak na ich założyciela o. Tadeusza Rydzyka jest atakiem na tę grupę Polaków, która była od początku lat 90. pogardzana i lekceważona przez „GW” i jej przedstawicieli.
Także tych w parlamencie oraz na różnych szczeblach administracji państwowej. Sposób, w jaki poprowadził katolickie media o. Tadeusz Rydzyk, powstrzymał społeczną atomizację środowiska, doprowadził do utworzenia wspólnoty modlitewnej i troszczących się o kształt kraju obywateli. W tym sensie rzeczywiście jest to zmobilizowany elektorat.
Nie jest moją rolą oceniać księży, którzy zyskali przychylność „GW”. Swoje przypuszczenia i hipotezy opieram jedynie na lekturze „GW”, jej planach wydawniczych i konferencyjnych. Obawiam się, że jej katoliccy czytelnicy są poddani manipulacji przez redakcję poprzez sam fakt pisania w sposób pozytywny o pewnej grupie katolickich duchownych.
Celem tego miałoby być przekonanie tej części opinii publicznej, że „GW” nie jest przeciwna Kościołowi w ogóle, a jedynie jego przesadnym wpływom. Jest wielce prawdopodobne, że prace Parlamentarnego Zespołu ds. Przeciwdziałania Ateizacji Polski wykażą, że jest odwrotnie.
