W niedzielę, 19 października, gdy w Polsce będą trwały uroczystości związane z 30. rocznicą męczeńskiej śmierci bł. ks. Jerzego Popiełuszki, w Rzymie nastąpi beatyfikacja Pawła VI. Pontyfikat tego wielkiego Papieża XX wieku stanowi zwornik łączący posługę Piotrową jego poprzednika – św. Jana XXIII i następcy – św. Jana Pawła II. Mamy trzech świętych namiestników Chrystusowych przełomu drugiego i trzeciego tysiąclecia, z których pierwszy zwołał Sobór Watykański II, drugi doprowadził go do końca, a trzeci wprowadzał w życie jego postanowienia.
Nowy błogosławiony Papież był świadkiem Prawdy oraz nieustraszonym strażnikiem depozytu wiary w czasach niespokojnych. Warto to przypomnieć w aspekcie dyskusji nad roboczym dokumentem „Relatio post disceptationem” odwołującym się do pierwszego tygodnia obrad III Nadzwyczajnego Zgromadzenia Synodu Biskupów „Wyzwania duszpasterskie wobec rodziny w kontekście nowej ewangelizacji”. Uczestniczący w synodzie przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski ks. abp Stanisław Gądecki ocenił, że „w pewnych częściach dokument sprawia wrażenie, jakby był owocem ideologii antymałżeńskiej z roku 1968”.
Ogłoszenie przez Papieża Pawła VI 25 lipca 1968 roku, a więc trzy lata po zakończeniu Soboru Watykańskiego II, encykliki „Humanae vitae” – o zasadach moralnych w dziedzinie przekazywania życia ludzkiego, w której jasno zostało zarysowane nauczanie Kościoła w dziedzinie etyki seksualnej, miało błogosławione skutki. Wielu bowiem reformatorów i przeciwników Kościoła uważało, że na fali posoborowej „odnowy” uda się skruszyć niezmienną w tej materii doktrynę Kościoła i uzyskać choć cień akceptacji dla antykoncepcji, która stanowi podstawę „rewolucji seksualnej”. Liczono, że wtedy o wiele łatwiej będzie można podważać i kwestionować inne elementy Magisterium Kościoła. Zdaniem znawczyni zagadnienia prof. Jannet E. Smith z Uniwersytetu w Dallas w USA, był to przełomowy moment, ponieważ ujawniła się opozycja wewnętrzna, a „niektórzy teologowie, a za nimi zwykli świeccy mieli zająć opozycyjne stanowisko nie tylko w sprawie antykoncepcji, lecz również homoseksualizmu, masturbacji, cudzołóstwa, rozwodu i wielu innych”.
Obecnie „postępowi” teologowie często domagają się zniesienia celibatu, kapłaństwa kobiet, afirmacji wolnych związków, wolności dla antykoncepcji, in vitro, przyzwolenia na zabijanie nienarodzonych, zachwytu dla homoseksualizmu, wybieralności przez wszystkich proboszczów, biskupów, papieży. Stawiają za wzór schizmatyków i heretyków, a ateiści, agnostycy i poganie przedstawiani są jako najlepsi nauczyciele życia i myślenia, którzy wyjawiają ostateczną prawdę. Odkrywa się nowe „prawdy”, przedmioty kultu i adoracji, jak: wolność, demokracja, pluralizm, tolerancja, postęp, co prędzej czy później prowadzi do wniosku, że zamiast Kościoła, do którego muszę się dopasować, tak zmieniam Kościół, aby pasował do mnie.
Nihil novi sub sole. Tak było w przeszłości, gdy pojawiały się schizmy i herezje, tak jest i tak będzie, bo ludzie są grzeszni, a pycha umiera podobno 24 godziny po śmierci człowieka. Jaka jest zatem odpowiedź Kościoła? Odwołanie do źródła jego siły, czyli do modlitwy i sakramentów, a przede wszystkim do Eucharystii, w której jest obecny żywy Jezus Chrystus. To On założył Kościół, „a bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16,19).
