Co wydarzyło się 25 lat temu w Polsce? Doszło do pierwszych częściowo wolnych wyborów po II wojnie światowej. Wówczas hasło to było dla bardzo wielu satysfakcjonujące. Dziś, z perspektywy czasu, tamto zadowolenie wydaje się nieuzasadnione. Za tamtą reformą poszło zbyt mało zmian w Polsce.
Trzeba powiedzieć wprost, że nie ma czegoś takiego jak „częściowo wolne wybory”. Albo są wolne, albo nie są. Tak jak wybory 4 czerwca ustanowiły skład personalny Sejmu kontraktowego, tak kontraktowe były wszystkie ustalenia tamtego roku. 4 czerwca nie był końcem PRL. Rząd Tadeusza Mazowieckiego składał się częściowo z członków PZPR i byłych rządów komunistycznych. Jeszcze przez pół roku w Polsce byli więźniowie polityczni, a ostatnim z nich był Józef Szaniawski. Kontrakt na III RP przewidywał schowanie w biznesie ludzi z aparatu bezpieczeństwa PRL i ułatwienie rozwoju ich przedsięwzięć finansowych. Potrzebna jest symboliczna data wydarzenia w Polsce, które nastąpiło przed upadkiem muru berlińskiego, aby wyraźnie świat usłyszał, że upadek komunizmu zaczął się w Polsce. Nasza wewnętrzna ocena tych ostatnich lat powinna być jednak uczciwa.
Dzisiejsze rozdmuchane propagandowo obchody mają przekonać Polaków, że stało się wtedy więcej, niż dostrzegamy w rzeczywistości. Jest to nieprawda. Jeśli z części dzisiejszej Polski jesteśmy dumni, to jest to bardziej wynik wyrwania naszego kraju z rąk komunistów niż pozostawienia go częściowo w ich władaniu. Od kilku lat Platforma chce uczynić z 4 czerwca główne święto w Polsce. Ważniejsze niż Święto Niepodległości 11 Listopada. Wymyślane są różne zabiegi wizerunkowe, które mają na celu podkradanie realnym świętom ich atrybutów. Zeszłoroczny biały orzeł z czekolady, marsz prezydencki, kotyliony, festyny oraz prezentacje kolorowych fontann, a w tym roku zaproszenie przywódców europejskich ma umacniać wrażenie, że to dzień 4 czerwca był przełomem.
W ubiegły piątek, 30 maja, wraz z urną z prochami Wojciecha Jaruzelskiego zostały pochowane marzenia o zadośćuczynieniu przez III RP ofiarom komunizmu. PRL nigdy się nie skończyła w sensie ostatecznego potępienia wszystkich występków, przestępstw władzy i jej zbrodni. W poniedziałek oprowadzałem studentów z WSKSiM w Toruniu po Powązkach Wojskowych. Skręciliśmy z Alei Zasłużonych w stronę grobu Jaruzelskiego. Grobu pilnuje zakamuflowana kamera. W chwilę po tym, jak nasza grupa znalazła się przy grobie przywódcy WRON, pojawił się tam patrol policji. Strażnik cmentarza pytany o kamerę powiedział, że to Biuro Ochrony Rządu dogląda grobu. W III RP państwo nie daje pieniędzy na ekshumację wszystkich szczątków z Łączki, ale BOR pilnuje grobu człowieka współodpowiedzialnego za ich śmierć. Dlatego że III RP nie rozliczyła Jaruzelskiego i dała się kiwać przez unikającego rozpraw sądowych starca, padają zdania takie jak to wypowiedziane przez Daniela Olbrychskiego: „Gdyby żył ks. Popiełuszko, na pewno uczestniczyłby w pogrzebie Jaruzelskiego”. Aktor zapomniał, że ks. Jerzy Popiełuszko nie zdążył na pogrzeb Jaruzelskiego, bo wcześniej zabili go ludzie generała?
Ci, którzy twierdzą, że orlik i ciepła woda załatwią wszystkie problemy, nie dostrzegają problemów słabych i zlekceważonych. Tych, którzy jak Ryszard Kukliński zostali przez III RP odrzuceni, zapomniani i niedocenieni, oraz tych, którzy z powodów ekonomicznych opuścili kraj. W 2007 roku Donald Tusk namówił Polaków pracujących za granicą do głosowania na PO. Dziś już wiadomo, że wykorzystani zostali jak maszynka do głosowania. Nie stworzono im warunków do powrotu. Wyjechały kolejne tysiące.
25 lat po upadku komunizmu praca dla Polski trwa. Wciąż będziemy domagać się uczciwości, bo wielu z nas po prostu nie chce żyć w zakłamanej rzeczywistości. Polska mogłaby być lepsza jako państwo i jeszcze piękniejsza. Ale żeby ją taką uczynić, nie trzeba kolorować rzeczywistości tęczą równouprawnienia lub wymyślnym biało-czerwonym kotylionem marketingowego patriotyzmu.
