„W Polsce wytworzyła się sytuacja wymagająca ze strony rządu radzieckiego szczególnej troskliwości co do bezpieczeństwa swego państwa. Polska stała się wygodnym polem do wszelkich przypadkowości i niespodzianek, które mogą stworzyć niebezpieczeństwo dla ZSRR. Rząd radziecki do ostatniego czasu pozostawał neutralnym”. Tymi słowami 17 września 1939 roku zwrócił się w radiowym przemówieniu premier ZSRS Wiaczesław Mołotow do sowieckich obywateli.
Mija 75. rocznica ataku Związku Sowieckiego na Polskę. Zdradzieckiego i wspólnego ataku z niemiecką III Rzeszą. Nie zapomnimy tej daty i wszystkich symboli, które się z nią wiążą. Porozumienia Stalin – Hitler, aneksji terytorium Polski, decyzji o tajnej eksterminacji Polaków, wywózek na Syberię i tortur. Nie zapomnimy tego, co Związek Sowiecki zrobił z Europą Środkową i jak zamierzał ją po II wojnie światowej dalej podbijać. Będziemy pamiętać o tym, że wsadzani do więzień wrogowie komunizmu w latach osiemdziesiątych to także była konsekwencja ataku z 17 września. Będziemy pamiętali, że jeszcze większych zbrodni niż totalitaryzm hitlerowski dokonał totalitaryzm Stalina i jego następców na całym terytorium komunistycznego imperium zła aż do 1991 roku.
Nie zapomnimy tego wszystkiego dlatego, że wciąż dotyczy to każdego z nas. Nie ma bowiem w naszym 40-milionowym Narodzie takich, których nie dotknęły zbrodnie komunizmu. Możemy mówić o tym, że są tacy, którzy do nich się przyczynili, gdy na polecenie Sowietów torturowali Polaków na różne sposoby. To jest sprawa ich sumień, ale nawet wśród ich rodzin były ofiary komunistycznego ludobójstwa.
Ci, którzy przeżyli: sybiracy –niegdyś małe dzieci, dziś seniorzy, rodziny katyńskie, dzieci odwiedzające rodziców w więzieniach, bezbronni robotnicy stojący niegdyś naprzeciw czołgów, a także rodziny ofiar z 10 kwietnia 2010 roku, wszyscy oni będą ostrzegać i pamiętać o 17 września. Będziemy uczyć i przestrzegać, że zbrodnie komunizmu były zbrodniami w imię konkretnego bytu państwowego, a nie tylko klasowej ideologii zajmującej się redystrybucją dóbr. Prawdziwym celem istnienia totalitaryzmu komunistycznego było realizowanie międzynarodowych interesów Moskwy. Tych samych, które były interesami carskiego Petersburga. I dlatego Rosja sowiecka napadła na Polskę 17 września 1939 roku.
Nie zapomnimy tego, co było konsekwencją napaści z 17 września: PPR, PZPR, Bieruta i Jaruzelskiego, Gomułki i Gierka. Straconych dekad rozwoju gospodarczego, które nadrabiać będziemy jeszcze przez następne ćwierć wieku. A i tak tylko wtedy, gdy Rosja nie napadnie na Polskę ponownie. Przede wszystkim warto podkreślić, że nie zapomnimy dlatego, że nie chcemy, by to wszystko się powtórzyło. I będziemy ostrzegać siebie wzajemnie i naszych przyjaciół przed wszelkimi oznakami imperialnych zapędów Moskwy. Jak na dłoni bowiem widać związki retoryki użytej w propagandzie ZSRS, w tym w radiowym przemówieniu Mołotowa z 17 września 1939 r., z tym, jak Rosja tłumaczy obecną agresję na Ukrainę.
