Polska coraz mniej konkurencyjna

Przed jesiennymi wyborami parlamentarnymi społeczeństwo bombardowane jest informacjami o sukcesach  polityki makroekonomicznej.  Według oficjalnych danych statystycznych spada bezrobocie, rosną płace, produkcja i sprzedaż detaliczna. Formułuje się nowe strategie inwestycyjne i obietnice oddania  nowych  obiektów do użytku. Nagle okazuje się, że można uchwalić ustawę o ochronie polskiej ziemi przed wykupem cudzoziemców a nawet powstrzymać łupieżczą prywatyzację mienia państwowego. Wsłuchując się w  przedwyborcze opinie mainstreamowych mediów  można odnieść wrażenie, że w Polsce   właśnie teraz dokonuje się cud gospodarczy.

Skoro jednak jest tak dobrze, to zastanawiające jest dlaczego prawie  połowa  młodych obywateli chce z Polski  wyjechać. Według badań Polskiego Stowarzyszenia Zarządzania Kadrami aż 48% młodych  wykształconych ludzi  rozważa emigrację po zakończeniu studiów. Najważniejszym powodem  nie jest może to, że  trudno  o pracę.  Istotne jest też, że  polskie firmy mają  młodym pracownikom  zdecydowanie mniej do zaoferowania niż ich konkurenci na Zachodzie. Po prostu firmy na Zachodzie dają większe możliwości  rozwoju oraz lepszą perspektywę pogodzenia pracy zawodowej z życiem prywatnym.

W Polsce rozwija się przedziwne zjawisko rozszerzania się sfery ubóstwa wsród pracujących. Zarobki są na tak niskim poziomie,  że  nie wystarczają  na godziwą egzystencję.  Płace umożliwiają jedynie zaspokojenie   najprostszych funkcji biologicznych niezbędnych do  życia i dalszej pracy. Nie jest u nas  znane pojęcie płacy godziwej.

Rozpoczęcie własnej działalności gospodarczej to droga przez mękę. Drobni przedsiębiorcy, którzy otworzyli własny biznes,  marzą raczej o przejściu na bezpieczny etat,  a nie myślą o  dalszym rozwijaniu firmy.

Właśnie ukazał się  doroczny Raport  World Economic Forum  pt. „The Global Competitiveness Report 2014-2015”  ukazujący pozycję konkurencyjną poszczególnych  krajów w gospodarce światowej. Polska w tym rankingu zajęla 43 miejsce. Ale istotne jest to, że  w porównaniu z  poprzednim badaniem  spadła o 1 miejsce.  Polskę wyprzedziły pod względem konkurencyjności takie kraje, jak Łotwa, Litwa, Mauritius, Azebejdżan, Czechy, Indonezja, Chile i Tajlandia. Polska traktowana jest wciąż jako rynek rozwijający się.    

Według  wyżej wspomnianego  raportu pozycję konkurencyjną danej gospodarki  wyznacza  sytuacja w 12  obszarach funkcjonowania  państwa, które wpływają na  rozwój biznesu.  Na  wspomnianych 12  filarów biznesu składa się stan instytucji państwa, infrastruktury, środowiska makrekonomicznego, zdrowia  i wykształcenia podstawowego, wykształcenia wyższego i szkoleń,  wydajności rynku dóbr, wydajności rynku pracy, rozwoju rynku finansowego, gotowości do absorpcji technologii, wielkości rynku, poziomu skomplikowania biznesu i wreszcie  innowacyjnosci. 

Spadek Polski w rankingu  międzynarodowej konkurencyjności  nie jest przypadkowy. Raport  na przykład wytyka Polsce zły stan rynku pracy. Zwraca uwagę na jego niestabilność, nieelastyczność i  nieumiejętność wykorzystania kwalifikacji pracowników. Szokująca jest aż 72 pozycja Polski jeżeli chodzi o wskaźnik  innowacyjnosci gospodarki. Nasz kraj wlecze się w ogonie ogółu badanych krajów pod względem wydatków firm na badania i  rozwój a także  wydatków państwa na zakup nowych technologii. Pod względem wskaźnika  innowacyjności gospodarki Polskę wyprzedzają tak  słabo rozwinięte kraje jak Kamerun, Wybrzeże Kości Słoniowej,  Macedonia, Tajlandia, Oman, Ghana, Bahrain, Azerbejdżan, Czarnogóra,  Senegal, Zambia i szereg innych krajów,  które  uznajemy za słabiej rozwinięte.

Nasze sny o wejsciu do  Grupy G-20 czyli do grupy 20 najbardziej rozwiniętych krajów świata można włożyć między bajki. To, że sytuacja jest zła wszyscy wiemy. Dlaczego jednak  pozycja konkurencyjna Polski w świecie uległa ostatnio  pogorszeniu skoro wydatkowaliśmy ogromne fundusze unijne   w ramach  perspektywy budżetowej 2007-2013 ?

Polskie społeczeństwo nie nabierze się na przedwyborczy,  lukrowany obraz fałszywego cudu  gospodarczego,  gdyż  zbyt dobrze na swoim grzbiecie czuło  twardą rękę władzy.  Od mediów  głównego nurtu szerzących  przedwyborczą gierkowską  propagandę sukcesu należałoby oczekiwać więcej przyzwoitości.