Eutanazja cd.

Celem wystąpienia Pana Jerzego Owsiaka w sprawie eutanazji było wprowadzenie i zainicjowanie dyskusji wokół tego problemu, która po doświadczeniach II wojny światowej, nie powinna mieć w ogóle miejsca w naszym kraju. W maju 1939 roku, zaraz po objęciu władzy przez A. Hitlera, powstał Komitet ds. Naukowego Leczenia Ciężkich i Dziedzicznych Chorób, który ustalał warunki i sposób funkcjonowania programu eutanazji dla dzieci i dorosłych.

Chciałbym dzisiaj kontynuować temat eutanazji, który pojawił się w mediach za sprawą wypowiedzi Pana Jerzego Owsiaka. Wydajność inicjatora Wielkiej Orkiestry Świątecznej Świątecznej Pomocy, mimo darmowej promocji ze strony mediów komercyjnych, jest wielokrotnie mniejsza od działalności Caritas koordynowanej i założonej przez Konferencję Episkopatu Polski. Dla przykładu w 2010 roku Caritas Polska, prowadząc zbiórkę charytatywną uzyskał 5 razy więcej funduszy niż Fundacja Pana Jerzego Owsiaka^[1].

Pragnę w tym miejscu przytoczyć definicję eutanazji, którą podała Kongregacja Nauki Wiary w Deklaracji o Eutanazji Iura et bona, Rzym, 5 maja 1980 roku:

Eutanazja oznacza czynność lub jej zaniechanie, które ze swej natury lub zamierzeniu działającego powoduje śmierć celu wyeliminowania wszelkiego cierpienia. Tak więc eutanazja wiąże się z intencją działającego oraz stosowanymi środkami.

Gdy zagraża śmierć, której w żaden sposób nie da się uniknąć przez zastosowanie dostępnych środków, wolno w sumieniu podjąć zamiar nie korzystania z leczenia, które może przynieść tylko niepewne i bolesne przedłużenie życia, nie przerywając jednak zwyczajnej opieki, jaka w podobnych wypadkach należy się choremu.

Celem wystąpienia Pana Jerzego Owsiaka w sprawie eutanazji było wprowadzenie i zainicjowanie dyskusji wokół tego problemu, która po doświadczeniach II wojny światowej, nie powinna mieć w ogóle miejsca w naszym kraju. Przypomnę, że w ubiegłym stuleciu wielkim zwolennikiem eutanazji był Adolf Hitler, który wzorował się na filozofii Friedricha Wilhelma Nietzsche. W maju 1939 roku, zaraz po objęciu władzy przez A. Hitlera, powstał Komitet ds. Naukowego Leczenia Ciężkich i Dziedzicznych Chorób, który ustalał warunki i sposób funkcjonowania programu eutanazji dla dzieci i dorosłych. Zwróćmy uwagę w jaki sposób zbrodnia eutanazji, zlecona tej organizacji, została pięknie zamaskowana nazwą Komitetu. Część obrad tego projektu odbywała się w Hadamarze, pod adresem Tiergartenstrasse 4, więc przyjęto „T-4” jako jego nazwę. Zgodnie z nim, wspierano eutanazję na terenie całego kraju, w różnego rodzaju placówkach leczniczych. Początkowo uśmiercano przy pomocy zastrzyku z morfiny, skopolaminy i kwasu pruskiego.

Jednak była to, według Brandta, mało skuteczna i bolesna metoda, więc w 1940 roku zaczęto na szeroką skalę stosować tlenek węgla, zapewniający „najbardziej humanitarną formę śmierci”. W szpitalach dziecięcych nie posiadających pomieszczeń (prototypów komór gazowych) do zabijania czadem, głodzono pacjentów na śmierć. Od stycznia do sierpnia 1941 r. zagazowano w jednym tylko szpitalu w miejscowości Hadamar niemal 10 000 chorych psychicznie. Niemiecki program eutanazyjny zaczęto od głęboko upośledzonych umysłowo dzieci, by potem zabijał dzieci trudne wychowawczo, a nawet te, które miały wadliwy kształt małżowiny usznej.

Po rozpoczęciu działania programu eutanazji A. Hitler nie zawahał się również skazać na śmierć swoich rodaków – niemieckich weteranów I wojny światowej^[2]. Szacuje się, że w ramach tego projektu zabito 400 tysięcy osób.

Poniżej przytaczam fragment wypowiedzi Tadeusza Brzezińskiego — badacza eutanazji:

Idea ta (o ekonomicznym wymiarze eutanazji) znalazła zrozumienie u Adolfa Hitlera i po jego dojściu do władzy społeczeństwo było do niej przygotowywane przez wskazywanie obciążeń, jakie życie tych osób stanowi dla społeczeństwa, oraz możliwości wykorzystania środków materialnych, które dałoby się zaoszczędzić, gdyby nie obowiązek ich utrzymywania. Tezy takie wprowadzano np. do zadań matematycznych w szkołach^[3].

Zachęcam Was do odważnego przeciwstawiania się cywilizacji śmierci i mówienia stanowcze NIE dla zbrodni eutanazji!

Przypisy:

• Zob. Raport roczny 2010 Caritas w Polsce: http://www.caritas.pl/images/stories/raporty/RAPORT_CP_2010.pdfZob. Sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2010 roku. Fundacja Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy: http://s.wosp.org.pl/Files/Bilans%20Fundacji%20za%202010%20(1)(1).pdf
• Więcej: „Służba Życiu”, nr I/2003 — Eutanazja
• Tadeusz Brzeziński, Etyka lekarska, 2002: s. 218