Przypomnijmy słowa Jana Pawła II

Z okazji zbliża­jącej się kan­on­iza­cji naszego wspani­ałego rodaka – papieża Jana Pawła II przy­toczę jego słowa. Pier­wszy frag­ment to słowa Jana Pawła II, wypowiedziane 7 czer­wca 1979 roku w Kalwarii Zebrzy­dowskiej na temat modlitwy:

Trzeba się zawsze mod­lić, a nigdy nie ustawać (por. Łk 18, 1), powiedział Pan Jezus. Módl­cie się i ksz­tał­tu­j­cie poprzez mod­l­itwę swoje życie. „Nie samym chlebem żyje człowiek” (Mt 4, 4) i nie samą doczes­noś­cią, i nie tylko poprzez zaspoka­janie doczes­nych – mate­ri­al­nych potrzeb, ambicji, pożą­dań, człowiek jest człowiekiem… „Nie samym chlebem żyje człowiek, ale wszelkim słowem, które pochodzi z ust Bożych”. Jeśli mamy żyć tym słowem, słowem Bożym, trzeba „nie ustawać w mod­l­itwie!” Może to być nawet mod­l­itwa bez słów… Niech z tego miejsca do wszys­t­kich, którzy mnie słuchają tutaj albo gdziekol­wiek, przemówi proste i zasad­nicze papieskie wezwanie do mod­l­itwy. A jest to wezwanie najważniejsze. (Jan Paweł II, Przemówie­nie do piel­grzymów zgro­mad­zonych w sank­tu­ar­ium Matki Bożej — Kalwaria Zebrzy­dowska, 7 czer­wca 1979 roku)

Drugi frag­ment pochodzi z homilii wygłos­zonej 8 czer­wca 1979 roku w Nowym Targu:

Ziemię dał Stwórca człowiekowi, aby „czynił ją sobie pod­daną” — i na tym panowa­niu człowieka nad ziemią oparł pod­sta­wowe prawo człowieka do życia. Prawo do życia łączy się z powołaniem rodzin­nym i rodzi­ciel­skim człowieka: „…mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się z żoną swoją tak ściśle, że stają się jed­nym ciałem” (Rdz 2, 24). I tak jak ziemia z opa­trznoś­ciowego ustanowienia Stwórcy przynosi plon, podob­nie też to zjed­nocze­nie w miłości dwo­jga osób: mężczyzny i kobi­ety owocuje nowym życiem ludzkim. To życio­da­jne zjed­nocze­nie osób uczynił Stwórca pier­wszym sakra­mentem, a Odkupiciel potwierdził ów odwieczny sakra­ment miłości i życia i nadał mu nową god­ność, wyciska­jąc na nim pieczęć swo­jej świę­tości. Prawo człowieka do życia związane jest z ustanowienia Stwórcy oraz z mocy Chrys­tu­sowego Krzyża z sakra­men­tal­nym i nieroz­er­wal­nym małżeństwem.

Życzę więc, drodzy rodacy, przy tych moich odwiedz­i­nach, ażeby to święte prawo nie przes­tało ksz­tał­tować życia na ziemi pol­skiej: i tu, na Pod­ta­trzu, na Pod­karpaciu, i wszędzie. Słusznie mówi się, że rodz­ina jest pod­sta­wową komórką życia społecznego. Jest pod­sta­wową ludzką wspól­notą. Od tego, jaka jest rodz­ina, zależy naród, bo od tego zależy człowiek. Więc życzę, aże­byś­cie byli mocni dzięki zdrowym rodzi­nom. Rodz­ina Bogiem silna. I życzę, ażeby człowiek mógł się w pełni rozwi­jać w opar­ciu o nieroz­er­walną więź małżonków — rodz­iców, w kli­ma­cie rodziny, którego nic nie jest w stanie zastąpić. I życzę, i modlę się o to stale, ażeby rodz­ina pol­ska dawała życie, żeby była wierna świętemu prawu życia. Jeśli się naruszy prawo człowieka do życia w tym momen­cie, w którym poczyna się on jako człowiek pod sercem matki, godzi się pośred­nio w cały ład moralny, który służy zabez­piecze­niu nien­aruszal­nych dóbr człowieka. Życie jest pier­wszym wśród tych dóbr. Koś­ciół broni prawa do życia nie tylko z uwagi na maje­s­tat Stwórcy, który jest tego życia pier­wszym Dawcą, ale równocześnie ze względu na pod­sta­wowe dobro człowieka. (Jan Paweł II, Homilia w cza­sie Mszy św., Nowy Targ, 8 czer­wca 1979 roku)

Chciejmy wsłuchać się w słowa papieża i chciejmy real­i­zować jego wielkie wezwanie do mod­l­itwy i do obrony życia każdego człowieka od momentu poczę­cia do nat­u­ral­nej śmierci.